نمود استمراری در زبان فارسی بر اساس نظریه‌ی پیش نمونگی

مقاله حاضر به بررسی «نمود استمراری از منظر پیش‌نمونه‌گی» می‌پردازد. نمود از ویژگی‌های ساختاری و معناشناختی فعل است که نخستین بار در زبان فارسی باستان، مورد توجه پرویز ناتل خانلری قرار گرفته است.این مقاله، محدود به نمود استمراری است. هدف عمده‌ی این تحقیق دستیابی به ملاک‌ها و تعریف جامعی برای نمود استمراری در زبان فارسی است که می تواند در مسئله آموزش زبان فارسی و تدوین کتب درسی مفید واقع شود. به این منظور، بادر نظر گرفتن چهار ملاک که با توجه به جمع بندی آنها از مطالب مطرح شده در مورد نمود استمراری دردستور سنتی زبان فارسی و از منظر شناختی انتخاب شده اند، به معرفی پیشنمونهی این ویزگی فعلی پرداخته شده است .با توجه به نتایج تحقیق حاضر، نمود استمراری را نمی‌توان تنها بر اساس جنبه‌ی صوری تعریف کرد بلکه برای تشخیص این ویزگی فعلی، باید به صورت و معنا به طور هم‌زمان توجه داشته باشیم. در این جستار ضمن اشاره به پیشینه‌ی نمود استمراری در کتاب های دستور و آثار زبان‌شناسان نشان خواهیم داد که پیشوند فعلی« می»- به ویژه در زمان حال- به تنهایی نمی تواند نشانه‌ی استمرار باشد ؛ از طرفی در نظر گرفتن معنا نیز تنها منوط به معنای ذاتی افعال نمی‌شود بلکه تأثیر بافت بر نمود را هم باید به حوزه‌ی معنایی نمود استمراری اضافه کنیم.